اثرات دیابت القاء شده توسط استرپتوزوتوسین بر پارامترهای باروری اسپرم، هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام در موش های سوری

مقدمه: هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی اثرات مدل دیابت نوع یک القاء شده به وسیله استرپتوزوتوسین بر پارامترهای باروری اسپرم، هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام به عنوان شاخص های متابولیسم لیپید بود. روش بررسی: القاء دیابت قندی به وسیله تزریق زیرجلدی 200 میلی گرم بر کیلوگرم از استرپتوزوتوسین در 10 سر موش سوری انجام شد. در حالیکه گروه کنترل تنها 25/0 سی سی آب مقطر به همان صورت دریافت کردند. از موش هایی که یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین قند خون بیش از حد آستانه(350 میلی گرم در دسی لیتر) داشتند، 8 سر برای گروه دیابت انتخاب شد. دو هفته پس از تائید دیابت، همه موش ها کشته شده، خون کامل از قلب آنها گرفته شد و بیضه ها برای مطالعه هیستوپاتولوژی و ارزیابی اسپرم برداشته شدند. حرکت کلی اسپرم، حرکت پیشرونده روبه جلو، آزمایش عملکرد غشاء و غلظت اسپرم به وسیله روش های مرسوم مشخص شد و هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام با روش های شیمیایی به وسیله اسپکتروفتومتر اندازه گیری شدند. نتایج: حیوانات دیابتیک کاهش معنی داری در غلظت اسپرم (01/0p < ) و افزایش هموگلوبین گلیکوزیله و کلسترول تام در مقایسه با گروه کنترل نشان دادند (01/0p <). رابطه خطی منفی و معنی داری بین غلظت اسپرم و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه دیابتیک مشاهده شد(012/0p= ، 90/0r2=). واکوئله شدن سلول های اپیتلیال مجاری سمینیفر در گروه دیابتیک نسبت به گروه کنترل دیده شد و مجاری اپیدیدیم در کنترل ها حجم اسپرماتوزوئید بیشتری در مقایسه با موش های دیابتیک نشان دادند. نتیجه گیری: دیابت با کاهش غلظت اسپرم در ناحیه اپیدیدیم خلفی، حتی در مدت دو هفته پس از القاء هیپرگلیسمی در این مدل آزمایشی همراه شده است که می تواند به عنوان شاخصی برای پیش بینی باروری پائین باشد. درصد هموگلوبین گلیکوزیله یک رابطه منفی با غلظت اسپرم نشان داد و هیپرکلسترولمی همچنین در مراحل اول دیابت بیانگر یک اختلال در متابولیسم لیپیدها است که به وسیله تغییرات بافت شناسی بیضه تائید گردید.